Zo lang geleden...

Ik kan niet eens meer zeggen dat ik dit profiel bijhoud, ook verwacht ik niet dat er veel mensen zijn die dit zullen lezen, maar ik had toch zin om iets te schrijven vanavond.
Vooral omdat ik nu alweer ver over de helft ben van mijn tijd op de andere kant van de wereld.
De reden dat ik niet zoveel heb geschreven de afgelopen maanden is simpelweg doordat ik niet veel meemaak buiten mijn werk om. 40 uur per week werken is echt heel erg wennen maar als je er eenmaal aan gewend raakt merk je wel dat je een beetje leeft voor je werk. Ik als luie student moest daar al helemaal aan wennen want ik had maar iets van 10 uur les per week en kon bijna elke dag uitslapen.
Het wonen in Sydney bevalt me eigenlijk prima, alhoewel ik moet zeggen dat ik bijna geen cultuur shock gehad heb hier als ik het vergelijk met Japan. Daar had ik echt het gevoel dat ik op een andere planeet zat, alles was daar zo anders en vreemd. Maar hier is het eigenlijk allemaal een beetje hetzelfde. Alleen dan spreekt iedereen Engels en is het hier een heeeeeele grote stad.
Maar ik zal eens even het een en ander vertellen over mijn werk.
Ik ben nu allang niet meer de nieuwste, sterker nog, ik behoor tot de groep mensen die er het langste werkt. Er komen en gaan zo ontzettend veel mensen en ik heb alweer heel veel mensen moeten inwerken dus voel ik me al een tijdje niet meer de newbie. Dat heeft wel even geduurd hoor. De eerste 2 maanden was ik de enige nieuwe. Maar de afgelopen maand is het echt wisseling van de wacht geweest.
Dit is ook een van de redenen dat ik me erg gemakkelijk voel op mijn werk de laatste tijd. Ik weet evenveel of meer dan mijn collega's.
Het werk is echt heel divers en ik merk ook dat ik erg gewaardeerd word. Je komt zo ontzettend veel mensen van over de hele wereld tegen, dat vind ik een van de leukste dingen van mijn werk. Maar het is ook gewoon heel erg leuk met mijn collega's. Ze zijn allemaal van mijn leeftijd en ik kan heerlijk brits met ze spreken, ik vind dat zo fijn :)
Als je in een hostel werkt maak je heel veel mee, want je moet natuurlijk veel met mensen omgaan. Je moet elke ochtend ervoor zorgen dat mensen op tijd uitchecken en als je niet op tijd uitgechecked zijn moeten wij altijd op deuren gaan kloppen en mensen wakker maken om te zeggen dat ze op moeten hoepelen. In het begin vond ik dat echt heel erg eng, dat is echt niet echt iets voor mij. Maar als je het vaker gedaan hebt wen je eraan en merk ik ook dat ik minder makkelijk voor de gek te houden ben. Mensen proberen namelijk weleens te zeggen dat ze helemaal niet hoeven uit te checken en dat ik het fout heb. In het begin werd ik daar erg onzeker van en ging ik me afvragen of ik misschien een fout gemaakt had. Maar nu trap ik daar net meer in hoor. Ik weet dat ik mijn werk goed doe en ik weet wie er wel en niet hoort te zijn. Ik zeg dan gewoon keihard tegen die meurende mensen in bed dat ze dan maar naar beneden moeten komen en ervoor moeten zorgen dat het systeem ook vindt dat ze niet hoeven uit te checken. En als je niet heeeel snel komen dat ik hun een "late fee" geef van 14 dollar.
Na een tijdje ga je ook mensen herkennen die weer eens op de lijst staan, of je weet over wie het gaat, dus weet je gelijk al wat het verhaal erachter is.
Mijn administratieve deel van de stage is niet zo veel aan, wel veel werk, maar heb ik niet veel over te vertellen.
Het leukste vind ik gewoon met mensen in contact zijn. Ik vind het heel leuk om mensen te verwelkomen en een praatje met ze te houden. Als ik zie dat mensen binnen komen zet ik altijd mijn allergrootste glimlach op en laatst wees iemand me er ook op dat ik een met een hoog stemmetje zeg: "Hi! You checking in with us today? What's your last name?" Dat is een beetje mijn standaard zinnetje. Of als ik de telefoon opneem is het altijd: "Nomads Westend Iris speaking, how can I help?" (blijkbaar ook met een hoog stemmetje) .
Er komen wel steeds meer Nederlanders in het team tegenwoordig en dat vind ik wel leuk, maar ook jammer tegelijkertijd. Ik vond het heerlijk om de hele dag Engels te moeten spreken en nu hoeft dat niet meer. Maar aan de andere kant is het ook weer leuk om Nederlands te spreken als je Britse collega's erbij staan en gaan lachen ofzo. Haha, we hebben wel veel lol gehad daarmee.
De assistant manager is echt geweldig. Ik heb echt een hele goeie band met haar. Ze is zo ontzettend lief maar ook streng als de druk er even is. Ze noemt me altijd lovely, gorgeous, princess of beautiful als ze me aanspreekt. Ze zei laatst dat ze de afgelopen weken mij steeds meer begint te waarderen en dat ik echt heel goed bezig ben. Ik werk het meeste met haar samen en vind heel veel steun in haar.
Ik heb ook besloten dat ik binnenkort ga wonen in het hostel. Ik heb de laatste tijd erg vel moeite met geld en ik kan dingen gewoon niet meer betalen. Ik kan gewoon gratis wonen in de hostel dus zal dat me echt heeeel erg veel geld schelen. Ik moet zeggen dat ik het eigenlijk liever niet wil, want ben erg gehecht aan mijn huisgenoten en het huis zelf hier, maar het gaat gewoon niet meer.
Ik probeer mezelf een beetje in te praten dat ik op die manier wel closer zou worden met mijn collega's en dat ik misschien ook iets meer uit het huis zal gaan als ik daar woon. Je word daar namelijk erg geconfronteerd met sociale mensen en gewoon de omgang over het algemeen met andere mensen. Ik zie er alleen wel erg tegenop om te verhuizen.
Ik bedoel, op zich zal mijn situatie niet heel erg veranderen want hier slaap ik ook met 3 andere meiden op een slaapkamer en daar ben ik ook gewend aan geraakt. Ik had echt nooit gedacht dat dat zou gebeuren want ik ben zo ontzettend moeilijk als het komt bij slapen. Ik had altijd de grootste moeite met met andere mensen op de kamer slapen want ik let altijd veel te erg op hun ademhaling en dat stoorde mij altijd heel erg. Maar nu ben ik zelfs een van de mensen die het beste slaapt van iedereen in die kamer. Heb nog nooit een slechte nacht gehad daar.
Dus op dat opzichte zal het niet erg veranderen, zelfs verbeteren want daar slaap ik maar met 1 ander iemand op een kamer. Maar ik zal daar geen lekkere bank meer hebben in de woonkamer en ik zal niet meer samen wonen met mijn vriendinnen. Maar misschien dat dat ook gewoon beter is. Ik neem aan dat we nog steeds even goeie vriendinnen zullen blijven als ik niet meer hier woon.
Ook zal ik mijn britse huisgenoten hier missen want ze zijn zo sociaal! Ik heb al zo veel avonden gehad dat ik gewoon de hele avond met ze zat te praten zat. Dannie en Dean heten ze. Een getrouwd stel die ver in hun 20e jaren zitten. Ze doen een wereldreis van een paar jaar en zijn nu gesetteld in Sydney om wat geld te sparen voor de volgende locatie.
Ik had het laatst over het feit dat ik ook in Engeland gewoond had en ze vonden allebei dat je echt niet aan mij kon horen dat ik niet Engels was. Eentje zei zelfs dat hij het eerst niet geloofde en dat ik een grapje maakte. Dus dat vond ik wel heel leuk eventjes.
Het blijkt ook dat ik maar 20 minuutjes van hun woonde toen ik in Engeland woonde, wat toevallig! We hebben die avond ook even gekeken op google street view en ik ben virtueel ook eventjes van mijn huis daar naar mijn school gelopen! Dat was zo ontzettend nostalgisch.
Ik houd het hier maar even bij voor vandaag. Ik hoop heel erg dat ik binnenkort weer verder zal schrijven!