I should have never gone Kayacking

Het was een vroege maandag ochtend, we moesten om 6 uur opstaan want de bus kwam al om 7 uur. We gingen op avontuur! We hadden een tour geboekt die 2 dagen zou duren genaamd Cape Tribulation Active! Toen we eenmaal opgehaald werden in de vroege ochtend hadden we eerst even een welkom praatje en terwijl we reisden naar onze eerste locatie kregen we een beetje informatie over wat we allemaal zagen onderweg. Queensland (noorderlijkste provintie van Australie) is echt prachtig, hele mooie bergen overal en palmbomen! We reden een stuk langs de kust en zagen de mooiste stranden die ik ooit gezien had. Ik vind het altijd zo mooi om langs kustlijnen te rijden. Nederlandse kustlijnen zijn alleen maar dijken overal dus vind ik dat helemaal niks aan.
Ik weet nog wel dat ik dacht, wat is de wereld toch mooi, en wat woon ik in een saai natuurgebied. Toen we bij onze eerste locaie aankwamen was het een uitkijkje op de prachtige ronding van de kustlijn met een strand erbij, het was echt heel mooi!
We zaten ongeveer een uur in de bus voordat we bij onze eerste activiteit aankwamen, dat was de krokodillen rivier! We gingen op een bootje en daar probeerde ik al zo veel mogeljk van de zon mee te pikken, mijn doel deze vakantie is om heel erg bruin te worden, haha. Maar goed we gingen dus wilde krokodillen zien! We hebben er een paar gezien rond de kust van de rivier. Daar zaten ze super te chillen in de zon, geen centimeter te bewegen. Iedere keer toen we er een zagen stopte we met de boot heeeeel dichtbij hun om foto’s te maken en de krokodillen bleven dan ook gewoon hun ding doen terwijl ze waarscijnlijk wel zoiets hadden van: Whatchoo lookin’ at?! Want in mijn hoofd hadden ze een gangster stem.
De boot trip duurde ongeveer een uur waarna we weer verder gingen naar de volgende locatie. Toen we uit de boot stapte had de reisleidster opgemerkt dat louki en ik bijpassende slippers hadden. Deze hadden wij gekocht bij de Nomads hoster waar we verbleven in Cairns. Louki had de groene en in natuurlijk de roze. Ze waren heel apart want ze waren heel groot en hadden alleaal stekels aan de zijkanten. Kim vond dat we op de koekie monster leken maar wij waten apentrots op onze geweldige slippers. Kim was waarschijnlijk gewoon jaloers! De reisleidster stelde voor dat we er eentje moesten omwisselen zodat we allebei een roze en een groene aan hadden. Dat vonden we een van de beste ideeen die we de hele dag gehoord hadden dus toen we eenmaal in de bus waren voerde we de wissel uit, en het was gedaan, we hadden allebei een roze en een groene!
Daarna gingen we naar het cafe’tje in the middle of nowhere. Ik vond het echt heel leuk. Het was een super schattig tentje en ze hadden daar allerlei lekkernijen. Ook hadden ze een pool tafel die blijkbaar voor ’s avonds was bedoeld want hij was bedekt. Wat er dan in mijn hoofd omgaat is, dus hier, in the middle of nowhere, komen dus gewoon mensen ’s avonds ook om even een lekker drankje te drinken en een potje te poolen. Mensen die waarschijnlijk al heel lang op de weg zitten en ook nog wel een tijdje te gaan hebben, echte reizigers . Ze hadden daar ook een piano in de hoek staan en een hele ouderwedse cigaretten machine. Ik vond het helemaal geweldig!
We hebben daar een klein hapje gegeten en gingen daarna naar onze volgende activiteit.
We gingen wandelen in het regenwoud. Dus na een half uurtje door het regenwoud gereden te hebben kwamen we aan bij de wandelroute. He was echt wel heel erg cool om we weten dat we zo ver in het regenwoud waren en dat het ook zo oud was. De reisgids vertelde ons dat het het oudste regenwoud was ter wereld, verreweg, hij is ongeveer 250 miljoen jaar oud en dat is vergeleken met de op 1 na oudste heel oud, die is maar 70 miljoen jaar oud.
We hebben daar veel dingen geleerd over het woud. Er zijn daar veel mangrove bomen die niet met hun wortels in de grond kunnen zitten vanwege het zoute water daar dus staken ze hun wortels om de zoveel centimeter boven de grond zodat je een soort snorkeltjes had die allemaal naar boven staken. Ook waren er lopende bomen die heel veel wortelds hadden en hij verplaatste zijn wortels heel lang zodat de positie heel langzaam verschoof.

Daarna was het alweer tijd om afgezet te worden bij onze accommodatie. Wij hadden gekozen voor the beach house. Het was allemaal even duur dus hadden we maar besloten dat we zin hadden om dicht bij het strand te zitten. We kwamen daar aan, midden in de jungle, en het was echt zo ontzettend afgelegen dat het me een raar gevoel gaf. We kregen de sleutels voor ons hutje en gingen even inspecteren. Het hutje had geen ramen maar alleen maar horden en luiken om ze dicht te doen. Al snel zagen we dat er een paar gaten in de horden zaten dus Kim en ik waren al helemaal bang want we wisten dat de beesten zo naar binnen zouden kunnen komen. En ja hoor, op de muur zat een hagedis. Hij was wel heel klein en super schattig, maar het voorspelde onheil.
Toen we ingesetteld waren hadden we nog de hele middag voor ons dus we hadden heel veel zin om een middagje strand te doen.
Het strand was nieteens 5 minuten van ons hutje maar dat was wel raar want we zaten er zo dichtbij en we konden helemaal niks zien Het was daar in de jungle zo ontzettend dik bebost dat we geen idee hadden. Maar toen we via de bistro naar het strand liepen moesten we door een klein openingetje door de bomen heen en BAM! Daar was het strand. Het was het mooiste strand die ik ooit gezien heb in mijn leven. Er zat een kaap aan de zijkant, er waren veel rotsen, palmbomen en bomen die een beetje over het strand hingen Ook was het ontzettend groot. Het beste was nog dat het helemaal prive was omdat het in the middle onf nowhere was, het was gewoon aan de rand van de jungle! Er was het meeste van de middag niemand te zien en het was een en al rust. De zon scheen, er was geen wolkje te bekennen en het was lekker warm. We zijn maar een kant op gaan lopen van het strand en na ongeveer 10 minuutjes hebben we onze spullen neergelegd en zijn we de zee in gedoken. De golven waren heel leuk. Kim en Louki durfden niet zo ver en bleven in het water wat ongeveer knie diep was. Maar ik wilde verder, ik wilde diep! De golven waren namelijk veel leuker in het diepe. Bij iedere golf die er kwam gaf ik een gilletje van enthousiasme en sprong ik erin. Ik had het erg naar mijn zin!
Daarna zijn we uit het water gegaan en hebben we ongeveer 2 uurtjes gezond en natuurlijk een hele nobele zandkasteel geproduceerd. Toen we genoeg hadden van dit paradijselijk midagje gingen we terug naar het resort en moesten we nog even wat tijd doden voordat we konden eten. We hadden namelijk ontzettende honger na al dat genieten. Om de tijd te doden hebben we maar een spelletje gehuurd bij de balie en hebben we dat een uurtje gedaan. Na het diner hadden we nog heel veel tijd te doden voordagt we gingen slapen. Er was niet zo veel te doen daar. Het was ontzettend donker op de paden buiten. Dit vonden wij heel erg eng want we wisten dat er buiten de paden alleen maar jungle was en dat er elk moment een slang of wat dan ook voor ons op het pad kon springen! Maar, toen zagen we het. We keken naar boven en zagen de ontzettend adembenemende sterrenhemel We besloten om naar een open plek te gaan zodat we meer konden zien. We hebben zeker een kwartier naar boven gestaard. We zagen zelfs nevels, van die blauwe gloed weet je wel. Het was jammer dat het zo donker was want we hadden geen goed genoege camera’s om het te kunnen zien daarmee. Erg jammer dus.
Toen we daarmee klaar waren besloten we om naar ons hutje te gaan en om de tijd te doden voor bedtijd hebben we allemaal een verhaaltje verteld uit ons hoofd. Dat vond ik erg leuk! Die van mij was ongeveer een half uur wat ik best lang vond! Ik weet nog heel goed dat mijn moeder dit vroeger ook altijd deed en heb ook een paar elementen gebruikt die mijn moeder ook weleens gebruikte in haar verhaaltjes. Mijn verhaal ging over een meisje die in de jungle woonde met haar ouders en die een man van de schaduw wereld tegenkwam die een foto van haar maakte waarna ze zelf naar de schaduw werled moest en een eeuwigheid in totale duisternis moest leven. Die van louki ging over een prins die een geest kon worden wanneer hij dit wilde en vrije wil kon beinvloeden en zo een vrouw verliefd op hem maakte en die van kim ging erover dat we in de jungle sliepen en dat het nooit meer licht werd en dat louki en in opgegeen werden door zombies.
Toen het weer mijn beurt was, had ik een heel eng verhaaltje en erg mijn best gedaan om hem te vertellen. Ik was er erg trots op. Over een jongen die in een mijn werkte en zijn lichtje ging kapot en was hij verdwaald in de duisternis en er kwamen geesten achter hem aan. Toen mijn verhaal klaar was zei ik: Het einde, vonden jullie hem eng?... Nee?... Doodse stilte, Kim en Louki waren allebei in slaap gevallen... Ik vond het echt niet leuk! Ik was helemaal mijn best gedaan om een geweldig verhaal te verzinnen en niemand heft hem gehoord behalve ik. Hij was zo eng dat ik mezelf een beetje bang had gemaakt en moeite had met slapen. Ik besloot ook maar te gaan slapen. Helemaal beteuterd.
Toen opeens, middernacht. Er was een vreselijk kabaal. Ik werd zo bang want het was heel duidelijk een groot dier en ik dacht dat die in onze kamer zat! Ik verstopte onder mijn deken en probeerde heel bang nog te luisteren wat het kon zijn, maar toen merkte ik dat het niet in onze kamer was, het was buiten onze deur. Het zat aan onze deur te krabben en heel erg rond te rennen buiten ons hutje. Daarna, ik weet niet hoe, was het opeens op ons dak. Ik was zo bang want ik wist dat het geen hond was want die mochten niet in het park. In mijn hoofd was het een hele grote leeuw maar waarschijnlijk was het een kalkoen ofzo, haha.
Toen we wakker werden was ik blijkbaar niet de enige die het gehoord was en super bang was, Kim had het ook gehoord.
We moesten die ochtend uitchecken om 10 uur maar we hadden nog 3 uur voordat onze bus zou komen om ons op te halen daar.
Kim had het geweldige idee om te gaan kayacken.
We wilden in eerste instantie een kayak voor 3 personen huren, maar dat kon niet, het was voor 1 persoon of 2. Kim en ik wilden allebei niet alleen dus besloten Kim en ik een tweepersoons kayak te doen, en Louki vond het prima om in haar eentje te gaan. We wilden toch echt wel heel erg graag foto’s kunnen maken vanuit de kayak dus dachten we dagt het een goed idee zou zijn om plastic zakken mee te nemen en daarn een paar spullen in te doen, dan bleef alles goed droog en als het dan in het water viel, konden we het gewoon weer oppakken en op de boot zetten. Gelukkig hadden we een goed plekje voor onze tassen gevonden maar we hadden er te veel dingen in om ze goed dicht te knopen. Naja, dan maar gewoon voorzichtig doen, het was best een stabiele boot dus het was allemaal prima. We hadden de boot voor een uurtje want dat zou wel genoeg zijn en hadden we daarna ng even de tijd om op te drogen voor in de bus.
Ik had in het begin een beetje moeite met sturen want dat is best lastig in het water was ik achter gekomen! Ik moest iedere keer goed nadenken welke kant nou welke was en ik moest veel kracht zetten. Er was een gebied tegen het strand aan waar een muur van rotsen omheen zat. Daar zou vast wel een goed en veilig plekje zijn om te kayaken! Zo hadden we niet veel golven en konden we ook minder snel weggespoeld worden. Maar al snel bleek dat het zo ontzettend ondiep was en overal waren rotsen op de grond. We probeerden nog met onze paddels de boot vooruit te duwen bij de ruwe stukken, maar het was hopeloos, we kwamen niet verder. Met mij gewicht probeerde ik de boot verder de shuiven over de rotsen heen en dat lukte net goed genoeg om weer uit het ondiepe te komen. Het was uiteindelijk toch maar niet zo’n goed idee geweest. We gingen maar de andere kant op, langs het strand en om de kaap heen. Onderweg daarheen ging het al beter met sturen alleen de golven waren wel best hoog. We hadden even een moment van rust om onze zaken op een rijtje te krijgen, ik had even een snel filmpje gemaakt en Louki en Kim hadden wat mooie foto’s gemaakt van ons uitzicht, wat echt prachtig was.
We begonnen weer te paddelen en Louki paddelde vrolijk achter ons aan. Ik weet nog heel goed dat ik dacht, dit gaat goed, ik krijg het aardig onder de knie, wat leuk! Maar toen.

We kwamen aardig dicht bij een stel hele grote rotsen die uit het water staken. De golven waren hoog en ze gingen allemaal naar de rotsen toe. De woorden van Kim galmen nog zo erg in mijn hoofd: Rechts Iris! RECHTS! Sturen! We komen te dicht bij de rotsen! Neee, Iris!!!
Maar het was te laat. Met al de kracht in mijn lichaam probeerde ik mijn paddel te gebruiken om ons weg te sturen van de rotsen, ik paddelde voor mijn leven maar tevergeefs. Ik zag de neus van de kayak steeds meer richting de rotsen draaien en we werden steeds dichter bij de rotsen gesleurd door de golven. En toen. BAM! We sloegen tegen de rotsen aan en de kayak kieperde bijna om. Ik was erg bang voor de tassen die we aan boord hadden, maar ik realiseerde me later dat dat helemaal niet was waar ik me zorgen om moest maken. Ik realiseerde me dat mijn leven hier ook in gevaar was. Met de kracht van de golven en de scherpe rotsen in het water zou ik makkelijk mijn boot uit gesleurd kunnen worden en tegen de rotsen aan geslagen zijn.
De kayak sloeg steeds verder tegen de rotsen aan en kwam steeds schever te liggen en we kukelde er bijna uit iedere keer toen de golven weer kwamen. We schreuwde het nog uit : Louki!! Help dan! Alsjeblieft heeeelp! Iemand! Maar Louki was te ver weg en na de zoveelste stoot van de golven was Kim haar tas in het water gevallen en haar camera eruit. Toen had Kim het niet meer, ze begon hysterisch te huilen en raakte in paniek. Ik moet zeggen dat ik ook erg aan het paniekeren was, maar ik moest me groot houden. Als we allebei ingeklapt waren, hadden we er waarschijnlijk niet uit gekomen. Met onze paddels probeerde we onszelf weg te duwen van de rotsen, keer op keer nadat we dit deden kwam er weer een golf aan die ons net zo hard weer tegen de rotsen aan duwde. Door alle kracht was Kim uiteindelijk ook haar paddel verloren in het water bij de rotsen en kwam het op mij aan. Ik weet uit alle chaos niet meer hoe het is gelukt, maar het volgende wat ik wist is dat we weg van de rotsen waren. Kim was nog steeds hysterisch aan het huilen en ik moest mijn hart vastpakken en was heel erg buiten adem van angst en het duwen en bijpaddelen. Louki had zichelf opgeofferd om de paddel van kim tussen de rotsen te redden en het terug te geven aan ons.
Ik weet niet wat er allemaal gebeurde bij Louki maar ze had het gered en kwam snel naar ons toe gepaddeld om Kim te sussen en de paddel terug te geven aan ons. Kim had de hoop verloren dat we ooit nog bij de kust zouden komen omdat de golven te sterk waren en we steeds verder in zee werden gesleurd.
De richting van de golven spoelde ons steeds verder weg van de resort en richting een muur van rotsen. We paddelden met al onze kracht richting de kant van waar we vandan kwamen, maar de wind liet het niet toe. We kwamen weer steeds dichter bij de rotsen en uiteindelijk waren we zo wanhopig dat we het opgegeven hebben. We laten het lot ons maar meenemen en we doen wel ons best om niet te verdrinken dacht ik nog. Maar gelukkig, uiteindelijk bleken de golven helemaal niet sterk te zijn daar en konden we rustig aanstranden. Kim was intussen al wat gekalmeerd en we konden de kayak zo sturen dat we in een puntje gestrand werden. Zo konden we makkelijk uitstappen en de boot terug slepen naar waar we vandaan kwamen over het strand. Louki was intussen ook bij ons gekomen weer en we hielpen elkaar allemaal om de boten uit het water te trekken, Het was heel moeilijk want we hadden alledrie blote voeten en de rotsen waren zo scherp en overal staken punten uit.
Toen de boten uit het water waren hebben we ze een klein einde gesleept, maar toen kwam de volgende peniebele situatie, we kwamen erachter dat de muur van rotsen langs de kust niet alleen aan de rand was, maar het hele stuk van het strand daar was een en al rots. Nee he... Hoe krijgen we ooit onze boten hier overheen... We hebben het een minuutje geprobeerd maar het lukte echt niet hij kwam niet vooruit. Toen stelde Louki voor om via het water te slepen. Ik stemde mee in, wetende dat het waarschijnlijk een ruige tocht zou worden want we waren zeker wel 2 kilometer verwijderd van waar we naartoe moesten. We besloten Kim te laten lopen over de rotsen om bij de komen van de schrik en to get her shit together.
Louki en ik betraden het water en sleurde de boot terug. Het ging op zich wel goed. Maar ook hier speelden de golven een grote rol. Iedere keer toen er een golf kwam sleurde hij de boot mee, dichter tegen de kust aan. Eeen paar keer zo hard dar hij uit mijn handen glipte. We hielden het op zich nog wel onder controle. Totdat de rotsen onder water zich begonnen te vormen... De eerste kwam ik tegen, ik stapte erop en besloot om voorzichtiger te gaan lopen en eerst te voelen waar ik liep. Maar de rotsen werden steeds gorter onder water en voorzichtig lopen zat er niet meer in. Toen kwamen de golven weer. BAM! Ik werd meegesleurd met mijn voeten en knieen over de bodem van de zee en de scherpe rotsen. Ik probeerde mijn balans te houden maar de golven bleven maar komen en sleude me mee over de rotsen met mijn benen. Ook waren de golven zo hoog dat ik steeds weer onder de boot werd gesleurd met mijn hoofd eronder, ik was bijna verdronken en stikte in het zeewater terwijl ik onder de boot werd gesleurd. Ik voelde overal de wonden op mijn benen vormen en schreeuwde het uit van de pijn. Achter mij hoorde ik Louki ook schreeuwen van de pijn en onze ooit zo vrolijke blikken van de spannende toch waren weg en het was alleen nog maar wanhoop.
We waren in een ernstige situatie want het was nog een hele lange weg en de golven waren erg sterk dus wist ik niet of we dit wel met de boot konden doen. Maar Louki kon echt niet meer van de pijn. Spring in de boot Iris! Het is onze enige hoop om hier ongedeerd uit te komen! Maar ik aarzelde: Nee Louki, dat lukt nooit, dan worden we alleen maar tegen de rotsen gesleurd en dan overleven we het helemaal niet! Protesteerde ik. Maar Louki was overtuigd van onze kunsten en haalde me over om in de boot te springen. We hadden alledrie de paddels aan boord dus het was lastig om de derde aan boord te houden maar het is gelukt. We moesten allebei even bijkomen van de pijn maar ondertussen wisten we dat we niet te lang stil konden liggen in het water. Dus het was paddelen geblazen! Terwijl ik heel hard aan het paddelen was zag ik het bloed uit mijn benen gutste en porbeerde ik mezelf af te lijden van de pijn. Toen ik opeens Louki achter me hoorde. AAA! Omg Iris ik heb allemaal dingen in mijn voet! Ik keek naar haar voet en zag 4 dikke zwarte stekels in haar voet zitten. Ik zag aan het gezicht van Louki dat ze enorm veel pijn had en ze trok er twee uit haar voet met grootse pijn. Ik probeerde ondertussen nog door te paddelen voor ons leven maar was erg bezorgd om Louki. Wat als dit iets giftigs was!? Maar Louki bleef wel rustig en het lukte haar nog om te paddelen. We hebben zo ontzettend har gepaddeld dat het nieteens meer grappig was. Toen kwamen we eindelijk aan voorbij de rotsen, het was ons gelukt! We waren niet tegen de rotsen aan geslagen! Ik was zo ontzettend blij en we paddelde daarna rustig door naar waar Kim op ons stond te wachten. We waren er... Kim was ook ongedeerd aangekomen en verwelkomde ons met ontzettend grote opluchtig. Louki hinkelde de boot uit en ik sleurde de boot veilig op het strand. We wisten dat de andere boot nog daarginder lag... Moesten we nou nog een keer deze hel doormaken?
Het was het echt niet waard. Dit konden we echt niet nog een keer doen. Plus het feit dat we dan eerst nog helemaal zouden moeten terug lopen over de rotsen. Uiteindelijk hebben we maar besloten om de boot achter te laten, het was het net waard... Louki had dringende Eerste hulp nodig en kon echt niet meer langer wachten. De boot moest achter blijven. Later kwam ik erachter dat mijn slipper niet meer met ons was. Hij drijft nu waarschijnlijk nog ergnens in de oceaan, samen met Kim haar camera. Samen zullen ze het moeten redden zonder ons, en moge ze nog veel avonturen met elkaar beleven in deze o zo wilde oceaan.
Toen we weer aan land waren hebben we heel lang in de voet van Louki zitten poeren maar dit was tevergeefs. Volgens mij heeft iedereen wel even een beetje geprobeerd die in zicht was, zelfs de EHBO specialist maar zelfs die kon niet de zee egel uit de voet van Louki krijgen. Zelfs tot vandaag de dag zit het nog in haar voet maar volgens de specialist gaat het er vanzelf uit.

Toen de bus weer kwam hebben we niet heel veel meer gezien die dag. We hadden een zogenaamde aborignal experience maar het enige wat dat was is een vrouw die zoiets had van: Dit is een boomerang, dit is een schild, hier heb je bladeren waar we ons mee wassen, klaar.
Daarna hebben we nog in een heel mooi beekje gezwommen diep in de jungle. Het was veel te koud dus hebben we niet helemaal kopje onder gezwommen maar we hebben wel stenen gestapt wat op zich ook een heel avontuur was. Ze waren heel glad en dat was erg spannend! Louki was aan de kant blijven zitten want ze had erg pijn in haar voet. Ook besefte we dat we heel erg verbrand waren tijdens ons heftig avontuur. We waren zeker 2 uur bezig en we hadden natuurlijk geen zonnebrand mee. We kwamen dus terug van kayakken met overal wonden op onze benen en voeten en waren daar bovenop ook nog is heel erg verbrand.
De bus deed er een uurtje over om terug te komen naar onze hostel waar we even wat hebben gegeten en daarna naar bed zijn gegaan om bij te komen van de traumatische dag. We lagen gelukkig wel even veilig op bed en we hadden het overleefd  Klaar voor de volgende avonturen die ons te wachten staan in noord Australie...